Inspirerend interview met Altegracia Linda Lake deelt uit Sint Maarten

In het afgelopen jaar zijn ProudBreast en de Qups geïntroduceerd in Sint Maarten. Gedurende vele jaren hebben stichtingen zoals Positive Foundation, Elektralyets Foundation en Still Beautiful Foundation vrouwen die gediagnosticeerd zijn met borstkanker op ‘The Friendly island’ gesteund. In de Caribische regio is borstkanker is een taboeonderwerp dat maar zelden openlijk wordt besproken. Maar in het afgelopen jaar hebben vrouwen op Sint Maarten besloten om op te staan en hun ervaringen te delen, en ze praten nu openlijk over het belang van vroege opsporing. Een van deze moedige vrouwen is Altegracia Linda Lake, een prachtige gepensioneerde vrouw die al vele jaren anderen begeleidt, adviseert en aanmoedigt. Haar verhaal, het eerste in een reeks online publicaties van ProudBreast, is bedoeld om anderen te inspireren en aan te moedigen.

Hoe ontdekte je dat je borstkanker had?

Mijn reis begon na een routinemammogram, dat een kleine vlek aan het licht bracht die zorgen baarde. De radioloog adviseerde me om na zes maanden terug te komen voor verder onderzoek. Op dat moment voelde ik me moe en schreef het toe aan de nasleep van de orkaan Louis die over het eiland was geraasd. Ik had geen idee dat mijn vermoeidheid een van de effecten van borstkanker was. De daaropvolgende biopsie vond plaats in Guadeloupe, en met de resultaten kwam de dringende aanbeveling om de tumor zo snel mogelijk te verwijderen. Op zoek naar een second opinion, nam mijn verzekeringsmaatschappij contact op met specialisten in Curaçao, die een onmiddellijke borstamputatie wilde doen zonder mij zelfs maar persoonlijk te zien. Maar ik wist dat ik recht had op betere behandeling en weigerde hun beslissing te accepteren zonder geraadpleegd te worden. Vastberaden zegt ze: ‘Ik ben een professional en wil ook zo behandeld worden. Ik had het gevoel dat de verzekeringsmaatschappij me niet serieus nam. Ze hadden hun mening al gevormd zonder mij te raadplegen. Dus, dit was geen optie.’

In die momenten voelde het alsof ik in de voorste stoel van een achtbaanwagentje zat, vooruit razend zonder te weten hoe de rit zou eindigen. Vastbesloten en onverstoorbaar besprak ik de opties met familie en vrienden en besloot uiteindelijk om de operatie te ondergaan in het gerenommeerde Memorial Sloan Kettering Hospital in New York. Gelukkig kwam een goede vriendin een artikel tegen in Good Housekeeping Magazine met daarin Dr. Cody, een van de beste chirurgen in New York City, gespecialiseerd in borstkanker. Toeval? Misschien, maar het gaf me het gevoel dat ik de juiste beslissing had genomen.

Dr. Cody bevestigde dat ik borstkanker in stadium 1 had en legde uit dat borstamputaties zelden werden uitgevoerd voor dit type kanker. In plaats daarvan raadde hij een lumpectomie aan, destijds een relatief nieuwe procedure. De operatie duurde drie uur en verliep soepel, waardoor ik als poliklinische patiënt het ziekenhuis kon verlaten. Ik verbleef in een nabijgelegen hotel en bezocht dagelijks het ziekenhuis voor wondverzorging. Tegen het einde van april, gewapend met een recept voor chemotherapie, keerde ik terug naar Sint Maarten. In plaats van naar Curaçao te reizen, vond ik een lokale arts die bereid was de intraveneuze behandeling toe te dienen. Het was uitdagend om werk en chemotherapiesessies te combineren, vooral in de eerste paar dagen, maar ik hield vol. Hoewel ik griepachtige symptomen had, bleef ik ijverig door werken.

Later reisde ik naar het Holy Cross Hospital in Fort Lauderdale voor bestralingsbehandeling, waar ik drie maanden verbleef. Toen ik het bestralingsprogramma had afgerond en eindelijk terugkeerde naar Sint-Maarten, voelde ik een ongelooflijk gevoel van voldoening.

Hoe reageerden de mensen in Sint Maarten?

De reactie van de mensen in Sint Maarten was ongekend. Borstkanker was lange tijd een taboeonderwerp, werd zelden besproken, en vrouwen die de diagnose kregen, kregen weinig steun van hun gemeenschap. Linda nam het echter op zich om de barrières te doorbreken door openlijk haar ervaringen te delen met familie, collega’s en vrienden.

Je komt over als een vrouw met een missie. Als ik je familie bel en hun vraag om je te beschrijven, wat zullen ze dan zeggen?

Linda’s gezicht licht op met een warme glimlach. Gezegend met twee kinderen en drie kleinkinderen, zal mijn zoon, Gregory, mij beschrijven als een bron van kracht en veerkracht. Zelfs tijdens mijn meest uitdagende gevechten bleef ik standvastig in mijn geloof. Ik moedig mijn geliefden aan om zich te blijven verbeteren en nooit op te geven. Mijn dochter, Cindy, ziet mij als een mentor, motivator en een vrouw van overtuiging. Ze noemt me liefkozend een “drill sergeant” vanwege mijn motto: als ik het kan, verwacht ik dat jij het beter kunt! Ik ben gepassioneerd over zelfontwikkeling en het empoweren van anderen in hun gemeenschap. Ondanks dat ik niet de kans had om in het buitenland te studeren, greep ik elke kans voor persoonlijke groei aan. Na mijn pensioen bijvoorbeeld werd ik gecertificeerd Tour Director, omdat ik van reizen houd en een nieuw avontuur wilde beginnen. Ik geloof sterk in de kracht van zelfontwikkeling, zelfs als je gepensioneerd bent.

Je hebt een levens veranderend proces doorgemaakt. Wat was het effect?

Na het afronden van de bestralingsbehandelingen werd het mijn eerste prioriteit om stress en negativiteit uit mijn leven te verwijderen. Een goede vriendin nodigde me uit voor het Ann Wigmore Institute in Puerto Rico, waar we een tweeweekse reis begonnen om meer te leren over een plantaardige levensstijl en mijn lichaam te ontgiften van de chemicaliën die nodig waren om de kanker te bestrijden.

De strijd tegen borstkanker was ontegenzeggelijk levensveranderend. Het pensioen stelde me in staat om het leven op een meer ontspannen tempo te leven en mijn energieniveaus te verbeteren. Ik nam een meer plantaardig dieet aan en voegde dagelijkse lichaamsbeweging toe aan mijn routine. Wateraerobics werd een favoriete activiteit die ik twee keer per week genoot en nu nog steeds doe. Door deze veranderingen in levensstijl kreeg ik mijn vitaliteit en energie terug. En ik heb de gedachte omarmd dat elegantie en schoonheid bereikt kunnen worden met of zonder borsten. Dat is essentieel. Linda benadrukt het belang van lichaamspositiviteit en zelfvertrouwen en moedigt jonge vrouwen aan deze waarden van jongs af aan te internaliseren. Ze leert hen over zelfonderzoek en regelmatige controles om levensreddende kennis door te geven aan toekomstige generaties.

Preventie is erg belangrijk. Helaas vermijden veel vrouwen nog steeds regelmatige screening. Hoe denkt je hierover?

Preventie werd een onderwerp dat me na aan het hart ligt. Helaas vermijden sommige vrouwen nog steeds regelmatige screening, iets wat me ontzettend verontrust. Als overlevende pleit ik sterk voor zelfonderzoek en routinematige controle. Recente statistieken tonen een alarmerende toename van het aantal jonge vrouwen dat wordt gediagnosticeerd met borstkanker, waarmee wordt weerlegd dat het alleen ouderen van 50 jaar en ouder treft. Vroege opsporing is cruciaal, en Linda benadrukt het belang van zelfonderzoek en regelmatige medische evaluaties voor vrouwen van alle leeftijden. Ze merkt op dat hoewel sommige vrouwen de initiële screening ondergingen, velen hun uitslagen niet ophaalden. Ze herinnert hen eraan dat zelfs twijfel een beslissing is die hun overlevingskansen zou kunnen schaden. Ze staat achter het motto: vroege opsporing is de beste bescherming.

Gelukkig heeft Sint Maarten organisaties zoals de Positive Foundation en de studenten van de American University of the Caribbean School of Medicine (AUC) die medische screenings organiseren, zodat alle vrouwen, inclusief de ongedocumenteerden en onverzekerden, toegang hebben tot zorg. President Shelly Alphonso en Dr. Naira Chobanyan zijn de drijvende krachten achter de (gratis) screenings. Ze zijn beiden sterke voorstanders van borstkankerpreventie en bewustwording. Hun aanwezigheid in de gemeenschap is echt een zegen.

Wat drijft je om jouw persoonlijke verhaal te delen?

Tot slot, wanneer gevraagd wordt naar haar motivatie om haar persoonlijke verhaal te delen, spreekt Linda over haar levensmissie. Ik geloof dat het mijn levensmissie is om licht te werpen op borstkanker, of het nu is door bewustwordingscampagnes, persoonlijke counseling of media-interviews. Omdat ik mijn zus tijdens haar eigen borstkankertraject had ondersteund, kan ik gemakkelijk relateren aan de emotionele achtbaan waar patiënten mee te maken krijgen. Hoewel elke reis uniek is, vind ik troost in het feit dat ik me kan verbinden met andere vrouwen die dezelfde beproeving doormaken. Open discussies over zelfonderzoek, regelmatige controles en de uitdagingen van leven met borstkanker zijn essentieel voor het redden van levens en het bevorderen van ondersteunende en inclusieve gemeenschappen.

Natuurlijk blijft Linda doorgaan met het inspireren en empoweren van anderen, en daarmee laat ze een blijvende indruk achter op de levens die ze raakt. Haar verhaal herinnert ons er allemaal aan dat vastberadenheid en positiviteit ons kunnen helpen om de grootste uitdagingen van het leven te overwinnen.