Sanne Esther (31) zei JA toen we haar vroegen om brand ambassador te worden van ProudBreast. We kennen haar van de KWF reclame afgelopen zomer, waarna we haar 2 SportQups cadeau gaven vanwege haar moedige optreden. Ondertussen is ze ook bekend als ambassadeur van Pink Ribbon en van artikelen in GezondNU, Grazia en Koffietijd. Nu willen we natuurlijk alles van haar weten, daarom stellen we haar even voor aan de hand van ingezonden vragen.

Komtíe… iedereen wil weten welke lingerie jij draagt?

Heel eerlijk draag ik momenteel geen lingerie. Ik heb wel prothese lingerie geprobeerd maar draag sinds mijn operatie eigenlijk alleen van die simpele T-shirt bh’s. Pas toen ik onlangs de aflevering van Dragons Den terugkeek, waarin jullie ProudBreast pitchen, leerde ik dat qups ook in gewone lingerie passen. Dus ineens bedacht ik dat ik me weer met lingerie bezig kan gaan houden!

Toen zag ik de bh van marlies|dekkers langskomen bij de winactie afgelopen maand, en werd ik enthousiast dat ik weer zoiets moois zou kunnen shoppen. Het rare is dat ik ooit bij de Hunkemöller werkte en daardoor een berg aan lingerie in huis had in mijn oude maat, cup G. Die heb ik al lang de deur uitgedaan naar een kleding inzamelpunt, ter bescherming zodat ik die pijn niet meer zou voelen zodra ik mijn ondergoed lade opentrok.

We willen natuurlijk weten of je altijd Qups draagt?

Nee, maar nu steeds vaker. Mijn eigen borsten in Cup G waren zwaar en lomp, ik had telkens last van mijn rug en nek. Elke avond was het een verademing als die BH uitging om over sporten nog niet eens te beginnen. Alsof ik een knellende band om had. Na de amputatie besloot ik mezelf te accepteren zonder borsten, want de kipfilets van protheses die ik vanuit het ziekenhuis kreeg waren alsnog mega zwaar. Tot ik erachter kwam HOE licht de Qups voelen en hoe mooi het staat. Ik heb een zandloper figuur en de Qups geven mijn taille dan net het extra accent dat de outfit nodig heeft. Plus ik voel ze niet omdat ze zo licht zijn.

Maar.. mijn geest heeft zichzelf geaccepteerd zoals ik ben en hoor te zijn zonder borsten. Met de Qups draag ik een sociaal masker, mensen zien even niet dat ik geen borsten heb, of die ene outfit staat dan een stuk beter. Laatst bij een farmaceutisch evenement waar ik als AYA ambassadeur was ( AYA = jong en kanker) wou ik niet dat men zag dat ik “anders” was. Toen hielp het mij om de Qups te dragen omdat mijn lichaam in mijn hoofd dan weer kloppen bij elkaar. Ik heb de amputatie zelf geaccepteerd maar dit is iets wat niet veel mensen begrijpen of graag over spreken.

Zo gebruik ik de Qups ook echt bewust in combinatie met mijn event- en kledingkeuze. Mijn vriendin en illustrator Kim maakte er een mooie afbeelding van.

Iemand vraagt of je GENdrager bent?

Ha, ik draag wel een GEN, maar niet dát GEN. Ik heb een zeer zeldzaam GEN. Al toen ik 14 was had ik voor het eerst kanker, alleen in Amerika was een ander geval bekend. Ik was in 2005 de enige die de tumor overleefde. Met borstkanker ligt het weer anders, dat is hormoon gerelateerd en ze proberen met al het onderzoeksmateriaal dat ik geef (de tumor in 2005, mijn geamputeerde borsten, klieren, bloed) een conclusie te trekken, tot noch toe met weinig resultaat.

Dat is gelijk een groot nadeel van mijn unieke GEN: daardoor is er ook geen specifiek protocol ter controle en moet ik achter veel zelf aan. Al is het allergrootste nadeel is dat mijn kinderwens me is ontnomen en dat er een verhoogde kans is dat ik wéér kanker krijg. De vorige keer zat er 15 jaar tussen. Benieuwd wanneer nu weer, dit zal nooit een afgesloten hoofdstuk zijn voor mij. 

Wat vinden jij en je partner van je lichaam?

Mijn man vond het sneller okay dat ik plat ben dan ik. (Wat een vreselijk woord is PLAT toch.. In het ziekenhuis word dit continue op die manier omschreven.. Kan hier een nieuw woord voor komen? Na een borstamputatie ben je …. ) Het maakt hem helemaal niet uit. Hij zegt letterlijk: ‘Je hebt gekozen voor het leven, en dat maakt je 100x mooier dan dat je borsten er waren.’ Hij had eerder moeite met de struggle die ik er zelf mee had. Bij mij ging het niet zo snel als bij hem. Ik wist wel dat ik geen borsten nodig had, maar om mezelf weer echt mooi en vrouwelijk te voelen? Da’s weer een stap extra.

Ik voelde mezelf echt een alien toen mijn haar eraf was en mijn borsten weg waren. Gelukkig genees ik snel en groeit mijn haar als kool. Wel heb ik echt moeite mij vrouwelijk te noemen en heb ik moeite met seksualiteit. Waar ik voorheen een sexy pakje aan deed doe ik dat nu niet meer en ben ik ook wat terughoudender. Casper en ik praten veel met elkaar en zo leren wij omgaan met elke nieuwe situatie die op ons pad komt. Maar ik ga zeker een nieuw pakje kopen en de Qups er eens in doen, kijken voor mezelf of ik mijn dan anders of zelfs meer sexy voel. 

Hoe is dat nu?

Ik ben nu helemaal blij met hoe ik ben en dat wil ik ook uitstralen. Er is nog wel een tissue expander geplaatst, maar dat was eerder omdat de plastisch chirurg het wou dan dat ik het wou. Het is nog de vraag of die aanslaat. Het is mij om het even. Weet je, er heerst zo’n sociaal beeld waar vrouwen aan moeten/willen voldoen! Bij een vriendin zag ik bijvoorbeeld dat haar kinderen haar niet zonder protheses mogen zien. Of ik spreek vrouwen die zich schamen voor hun littekens.

Plat zijn is voor de buitenwereld een taboe, iedereen verwacht dat ik in no-time weer (nep) borsten heb. Nou niet dus. Wen er maar aan. Dat is ook de reden dat ik mezelf bloot gaf in de KWF reclame afgelopen zomer. Dit is de realiteit, daar hoef ik me niet voor te schamen. Ik kies er bewust voor mensen daarmee te shockeren, ook omdat ik daarmee mezelf van 3 jaar geleden toespreek. Die wist van niks.

Maar waarom wil de plastisch chirurg iets wat jij niet wilt?

Ja, als we dat eens wisten! Ze zijn gewoon tegen plat (weer dat nare woord). De keuze om plat te blijven werd niet geaccepteerd door mijn arts. Ik heb 8 uur zitten praten als brugman. Er moest zelf een bemiddeling met een tussenpersoon aan te pas komen na de verminking. De behandelingen zijn volgens protocollen die in 19.. nog iets bedacht zijn. Elke andere mogelijkheid word je niet te geven behalve als je dood blijkt te gaan. Het is alsof je in een restaurant zit en niet de hele menukaart te zien krijgt. Je krijgt maar 1 gerecht voorgeschoteld. Dat klopt écht niet, en dat is ook iets waar ik me voor in wil zetten: van patiënt naar consument. Je moet je behandeling zelf kunnen samenstellen, zélf mee kunnen denken in de opties die bij jou passen. 

Hoe zet je je daarvoor in?

Mijn boodschap hierbij is hoe ik mijn jongere zelf kan helpen. Preventief een stem geven aan diegene die zich eenzaam voelen of schamen. Mijn lichaam is veranderd, maar mijn geest niet. Met mijn lichaam kan ik mensen door middel van mijn littekens vangen en hiervan bewust maken. Maar tegelijk zit die bewustwording voor mij nog veel verder. 

Ik kan hier nog zoveel over vertellen.. wordt vervolgd…

Nog een vraag of je Buddy wil worden?

Ja, dat is zó belangrijk. Ik merk dat alles wat ik nu doe eigenlijk gericht is op mijn jongere zelf van 3 jaar geleden. We moeten er zijn voor elkaar! Vóór mijn diagnose leefde ik in een andere wereld. Alles ging om mijn uiterlijk. Er was zelfs een vriend van mij die mij ‘Sanne DD’ in zijn telefoon noemde. Oppervlakkig, geen diepgang en laten we niet beginnen met uitleggen dat een DD geen G is. Uitgaan, het pleasen van mensen, laten zien wat ze willen zien voor hun 2 minuten plezier of de volgende roddel. Perfecte foto’s maken, totaal niet levend in het NU. Of totaal niet werkend aan mijn eigen zelfbeeld, zelfliefde. Op die manier leef je niet vrij om je gevoelens te delen en kan je nooit in je kracht staan. 

De kanker zette mij stil. Ik ben veel gaan lezen, werd fan van TEDtalks en ik conformeer me niet langer aan wat anderen van mij denken. Al is het moeilijk die maskers die eerder zo goed voor mij werkten en mij beschermden uit te schakelen. Het vertrouwen terug krijgen is moeilijker dan het kapot maken.

Dus je bent niet wie je was vóór de kanker?

Nee, totaal niet. Ik zie mijzelf als een Feniks. Ik reis continu opnieuw uit het as op, heb nu al twee keer met kanker gevochten, en groei zo steeds door naar een betere versie van mezelf. Ik wil niet worden wie ik was, ik wil zijn wie ik kan worden. Een van mijn maskers is dat ik het graag wil bewijzen en wil laten zien. Maar door dit masker af te doen en er op een andere manier over te praten merk ik dat ik taboes kan doorbreken.

Wat wil je voor onze ProudBreast vrouwen betekenen?

Iedereen inspireren om dieper in zichzelf te kijken. En daarbij een gezicht geven aan littekens, zowel lichamelijk als van binnen. Plus jullie inspireren ook je verhaal te delen. Je kunt meer blogs van mij verwachten, maar ook cursussen om zo degene die nu door haar kankerproces heen gaat of moet gaan te kunnen ondersteunen.

En natuurlijk om vrouwen de Qups te gunnen en zo de missie van Suzanne & Clary in ere te houden. Vrouwen te em-pauw-eren in elke vorm, zowel geestelijk als lichamelijk. Een warmte bieden voor zelfontwikkeling en herkenbaarheid, zodat wij samen kunnen groeien.

Genoeg te doen en te delen, dit is nog maar het begin. Watch me!

Meer weten over Sanne Esther? 

Op haar persoonlijke pagina vind je haar dagboek waarin ze veel uitleg geeft over de procedures waar ze zelf doorheen gegaan is. Ook zijn er links naar allerlei artikelen en interviews met meer verhalen: https://www.sanneesther.com/

Op haar instagram @sanne.esther deelt ze elke dag verhalen.