Begin 2021 namen we afscheid van Suzanne, mede-oprichter van ProudBreast. Zij liet een inspirerende brief achter. Enorm dankbaar voor alles wat zij ons gegeven heeft, willen we haar woorden aan jullie doorgeven.
Over loslaten en vriendschap
8 blogs gecombineerd tot 1 verhaal
Kracht en verbondenheid om samen door te gaan
Mei 2020
Suzanne Kemps co-founder ProudBreast is ongeneeslijk ziek
Borstkanker: een diagnose die een op de zeven vrouwen in Nederland krijgt. Zo ook co-founder van ProudBreast Suzanne Kemps, nu zes jaar geleden. Helaas kreeg ze onlangs heel slecht nieuws: de kanker is terug, in haar botten. Deze keer is het ongeneeslijk.
Het is een paar weken na de diagnose. Dit interview vindt plaats bij Suzanne thuis in Deventer, waar ook Clary is. Het gesprek gaat over ProudBreast, vriendschap en de toekomst die er opeens heel anders uitziet in de wetenschap dat Suzanne er straks niet meer is. Dat kan nog enkele jaren duren, maar dan moeten de bestraling en hormoontherapie die ze nu ondergaat wel aanslaan. We hebben het gesprek boven in de slaapkamer. Suzanne ligt lekker in haar bed, zo heeft ze de minste pijn. Wij zitten er gezellig naast. En hoewel ziek, Suzanne straalt energie, liefde, warmte en kracht uit. Het is overduidelijk dat hier niet alleen twee zakenpartners zitten, maar ook goede vriendinnen.
Clary, toen je die bewuste maandag hoorde dat Suzanne weer ziek was…
Clary: “Die zag ik niet aankomen. De vrijdag ervoor hadden we een belangrijke meeting met een investeerder. Suzanne had al een tijdje last van haar rug en was die dag helemaal niet lekker, maar zou toch komen. Deze afspraak was een belangrijke mijlpaal voor de toekomst van ons bedrijf. Het ging om veel geld waarmee we het komende jaar onze plannen met betrekking tot opschalen en internationaal uitbreiden kunnen gaan uitvoeren. Echt geweldig! Maar toen ik Suzanne zag, schrok ik enorm; ze kon niks…”
Suzanne: “Nee, niet eens lopen.”
Clary: “Dat weekend dacht ik voor het eerst: dit is echt niet goed. Er zal toch niet iets ernstigs zijn? Kanker? Maandag belde ze. Huilend. Met een klein stemmetje zei ze maar een woord: ‘Botkanker.’”
Suzanne: “Ik was het afgelopen jaar ziek. Pijn in mijn rug, niemand wist wat het was. Maar is voelde ergens dat dit wel eens ernstig kon zijn.”
Clary: “Na haar telefoontje ben ik naar de Lebuinuskerk gevlucht, die staat vlakbij ons kantoor. Dat is een mooie, lichte en rustige plek. En ja, daar gingen de sluizen open. Wat een pijn.
“Toen heb ik twee dagen gehuild.”
’s Avonds belde Marc, Suzannes man. Die vertelde dat het ongeneeslijk was. Nóg een klap. Toen heb ik twee dagen gehuild. Ik ben gelovig, heb vaker heftige dingen meegemaakt waaronder kinderen die op het randje van de dood lagen. Dinsdag heb ik een groep mensen om me heen verzameld om te bidden. Mijn verdriet delen en bidden met mensen voor wie dat ook betekenis heeft, helpt mij enorm. Ik voel me gedragen dan. Woensdag werd ik wakker als een ander mens. Het is nog steeds niet te bevatten en bijna ondraaglijk, maar een mens krijgt op zijn pad wat-ie aankan. Dus dit kunnen we ook aan.”
Suzanne: “De eerste weken waren pittig. Vooral voor onze dochters Elke en Lena. Ben je veertien en zestien jaar en hoor je dat je moeder binnen enige tijd doodgaat. We konden elkaar haast niet verdragen, zo rauw en verdrietig was het. Dierbare familie en vrienden hebben ons echt opgevangen en vastgehouden. Gek genoeg is dit ook oprecht een van de mooiste periodes van mijn leven. Marc en ik zitten op een soort roze wolk. We houden zoveel van elkaar, hebben zo’n fijne relatie en alles is zo puur en intens. Met onze dochters en iedereen om ons heen: alleen maar liefde. Er gebeurde – en nog steeds – gewoon heel veel moois, echt bizar. Nu is er gelukkig weer ruimte om met elkaar in verbinding te staan. We voelen vertrouwen: ook als ik er straks niet meer ben, ben ik er. En daar praat ik met onze meiden over. Ieder huisje heeft zijn kruisje, dit is dat van ons.”
“Helaas, vreselijke dingen horen bij het leven.”
Clary: “En toen moesten we dit eigenlijk ook aan die mogelijke investeerder vertellen. Wel doen, niet doen…”
Suzanne: “Op dat soort momenten komt de salesvrouw in mij naar boven. Hup, kaarten op tafel, voor die investeerder haar besluit neemt. Want als ze eenmaal nee heeft gezegd, blijft het ook nee. En we hadden een goede klik met haar.”
Clary: “Dus trokken we de stoute schoenen aan en hebben haar gemaild. Ze belde meteen en reageerde heel betrokken, zo bijzonder! En zei: ‘Wat jullie ook kiezen, het is goed. Maar weet als jullie doorgaan, dat ik meega.’ Dit is nou precies zo’n voorbeeld van alle mooie dingen die nu gebeuren. Juist op het dieptepunt, Suzanne ongeneeslijk ziek, staan mensen om ons heen op en zeggen: ‘We gaan door!’”
Nu duidelijk is dat Suzanne Kemps ongeneeslijk ziek is, kijken Suzanne en Clary vooruit.
Hoe ziet de toekomst er nu uit?
Suzanne: “Ik zit middenin het proces van het loslaten van het leven. ProudBreast is natuurlijk belangrijk voor me, maar…” Suzanne lacht… “doodgaan is net iets meer een ding. In eerste instantie ging ik uit van het slechtste scenario, daarin had ik nog maar een week of acht te leven. Dus mijn prioriteit lag bij mijn gezin, hun toekomst. Maar ook het regelen van praktische zaken zoals nadenken over mijn afscheid. ”
Clary: “Uiteindelijk kiezen we allebei altijd als eerste voor ons gezin.”
Suzanne: “Inmiddels ben ik bestraald, heb ik pijnmedicatie en krijg ik hormoontherapie. Als die laatste aanslaat, heb ik nog zo’n twee jaar. En dus zien dingen er dan anders uit. Zolang ik kan, blijf ik enigszins betrokken bij ons bedrijf. Ik ben en blijf een bezig bijtje, mijmer zeker nog een uur per dag over werkgerelateerde dingen. Nu houd ik bijvoorbeeld bespiegelingen op de dingen die we gedaan hebben. Ik merk dat ik het interessant vind om daarover na te denken. In de tijd die mij gegeven wordt, hoop ik in redelijke gezondheid nog kleine opdrachten en klusjes te doen. En een sparringpartner te zijn voor Clary.”
Clary: “Dat zou wel een cadeautje zijn.”
Suzanne: “Uiteindelijk leef ik bij de dag. Ik heb geen bucketlist en alles gedaan wat ik wilde doen. Het enige wat ik zeker nog ga doen, is een boodschap inspreken voor mijn dochters voor als ze wat ouder zijn. Daarin ga ik herinneringen ophalen, vertellen wat ik zo in ze waardeer… dat soort dingen.”
Ben je bang voor de dood?
Suzanne: “Nee. De mensen die ik liefheb, daar ben ik met mijn hart mee verbonden. Natuurlijk zullen zij verdergaan met hun leven, zonder mij. En dat ik er toch op een bepaalde manier bij ben door dat wat we samen hebben gehad. Deze gedachte en het gevoel dat me dat geeft, brengt me veel rust. Mijn identiteit vervliegt straks als ik weg ben, daarom voel ik nu veel kracht om dit los te laten. Enerzijds voelt mijn leven als voltooid, maar ik ben ook verdrietig dat ik niet heel oud zal worden.
Wat heel erg helpt bij dit proces, is dat ik zes jaar geleden heel veel pijn heb gehad toen ik ziek was en chemo kreeg. Ik heb ervaren dat als je lichaam je in de steek laat en je veel pijn hebt, dit enorm helpt in het proces van loslaten. Daarnaast visualiseer ik veel, vooral in periodes van angst. Hoe is het bijvoorbeeld als mijn dochters straks geen moeder meer hebben? Ik ga dan heel bewust door dat scenario heen. De beelden die ik dan zie, doen pijn, maar het helpt om je angsten in de ogen te kijken.
Mijn gezin staat er krachtig in, we zorgen goed voor onszelf. Ook mijn ouders, familie en vrienden groeien in dit proces, daar ben ik echt trots op.”
Loslaten… wat betekent dat voor de vriendschap en de ontwikkeling van ProudBreast?
Clary heeft veel steun aan haar geloof. Geldt dat ook voor jou?
Suzanne: “Niet in christelijke zin. Maar ik ben wel spiritueel. De interactie tussen het lichamelijke en geestelijke vind ik interessant. Ik denk dat we in de westerse, geïndustrialiseerde wereld ver van ons lichaam af zijn komen te staan. Als je lichaam en geest opsplitst en je meer aan de cognitieve kant zit – wat we met z’n allen natuurlijk doen – raak je voeling met je intuïtie en emoties kwijt. Door mijn ziekte heb ik veel lichaamswerk gedaan waardoor ik me meer in balans voel. Dat heeft mij veel gebracht de afgelopen tijd. ”
Clary: “Als we diepere gesprekken hebben, ervaren en voelen we dezelfde dingen. We zijn gelijkgestemden. Alleen hebben we daar een andere taal voor. Dat vind ik ook zo mooi aan onze samenwerking: we delen onze intuïtie en gevoelens met elkaar. Altijd, zelfs als we in een proces zaten waarin we echt ook een beslissing moesten nemen. Eigenlijk zijn we een soort danspartners: we maken iets samen. Daar hebben we elkaar voor nodig, maar moeten elkaar ook kunnen loslaten. Alleen dan ontstaat die mooie beweging.”
Er komt straks een moment dat jullie niet alleen je zakenpartner, maar ook je vriendin moeten loslaten. Wat betekent de ander voor jou?e dood?
Suzanne: “Ik heb hier de afgelopen weken veel over nagedacht. Clary heeft zoveel liefde in zich, dat vind ik mooi. En tegelijkertijd is ze zoveel meer dan dat: een nerd, een vakidioot, hyperintelligent, strategisch, humoristisch. Ze staat vol in het leven dat ze voluit leeft, houdt van gekkigheid en is onconventioneel. Clary is voor mij een engel, ze is altijd eerlijk, zelfs als het pijn doet.”
Clary: “Suzanne is een verbinder. Ze kan mensen bij elkaar brengen, inhoudelijk inspireren en verbinden. Dat zijn echt haar allersterkste kwaliteiten. Maar ze is natuurlijk vooral mijn beste maatje. Ik kan mezelf zijn bij haar, ik leer van haar, we zijn gelijkwaardig. Het is niet Suzannes bedrijf of Clarys idee: alles is van ons. Wij zijn echt: een plus een is drie. Of zelfs tien. Wat wij hebben is zo gaaf!”
Clary: “We hebben elkaar ontmoet op de tennisbaan, dat was nadat Suzanne genezen was van borstkanker. Tijdens het naborrelen ontdekten we elkaar. Lotsverbondenheid, dat is de kern waarom we dit samen doen. We zijn hetzelfde, pioniers, kunnen niet tegen onrecht en doen alleen maar dingen die we gaaf vinden, vanuit passie.”
Suzanne: “Op een dag gingen we samen aan tafel en was het duidelijk dat we dit samen gingen doen.”
Clary: “Suzanne is de eerste die ik ben tegengekomen die op hetzelfde niveau verantwoordelijkheden oppikt als ik. Als er bijvoorbeeld een klusje niet uitgevoerd was, dacht ik: dat pak ik dan wel even snel op. Maar dan bleek dat Suzanne het al gedaan had. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Zij is, net als ik, iemand die net zo diep doorgaat tot het af is, of tot het klopt. Er glipt niets tussen haar vingers door. En dat is voor mij wel het diepere niveau waar onze band en vriendschap zich bevindt.”
Goede basis voor de vriendschap én het begin van een samenwerking. Hoe ging dat verder?
Suzanne: “De zaadjes voor ProudBreast en de Qup werden geplant toen ik mijn borst moest missen na borstkanker. Ik werd getriggerd door borstprotheses. Zelf heb ik bewust niet gekozen voor een borstcorrectie. Die is gebaseerd op het Westerse idee dat het lichaam maakbaar is en daardoor ontstaat dan weer een scheiding tussen lichaam en geest. Voor mij gold: als ik mijn borst kwijtraak, dan is die ook weg en komt niet meer terug. Het is voor sommigen misschien een mooie oplossing om je weer ultiem vrouwelijk te voelen, maar niet voor mij. Dan was daar nog de optie voor zo’n siliconenprothese in mijn beha. Dat klopte ergens ook niet. Eigenlijk gaf die prothese mij de boodschap dat mijn lichaam niet compleet is en dat ik dat vieze, plastieke vleeskleurige ding nodig heb om dat wel te zijn.” Clary: “Ze lijken ook echt op een borst, zijn gemaakt als een borst… Maar eigenlijk zegt-ie elke dag tegen jou: dit mis je.” Suzanne: “Precies. Terwijl ik mij juist zo compleet voel zonder mijn borst, compleet met mijn nieuwe lichaam.”
Het eerste eigen product van ProudBreast is een innovatieve, vrouwvriendelijke prothese. Wat is de visie van Suzanne en Clary en hoe hebben ze de ontwikkeling aangepakt?
De Qup is ook een soort prothese… Hoe maakt die het verschil voor jullie?
Suzanne: “Siliconenprotheses zijn bedoeld om je lichaam compleet te maken, ons product laten je kleding passen bij je lichaam. En natuurlijk kun je dan zeggen: als je zo compleet bent met je platte torso, waarom zou je dan überhaupt een vulling willen dragen? Dat heeft een praktische kant.” Clary: “Alle kleding is ontworpen op symmetrie. Met de Qup zit je kleding weer mooi en netjes.” Suzanne: “Kiezen voor een vulling heeft ook te maken met de ziekte zelf. Die brengt veel verdriet met zich mee, voor de vrouw zelf en haar omgeving. Dat wil je niet altijd voeden. En ik geniet ervan mooie lingerie te dragen, met een vrouwvriendelijke prothese.” borstimplantaten versus borstprothese Clary: “Wij zien vaak dat vrouwen het zelf niet erg vinden om een borst te moeten missen. Iedereen mag het ook wel weten. Maar om er nou dagelijks zichtbaar mee rond te lopen… Dat roept vragen op, is confronterend voor anderen.” Suzanne: “Die confrontatie gaan we niet aan in onze westerse maatschappij. Maar hierdoor kreeg ik wel inzichten waar ProudBreast uiteindelijk op gebouwd is, het zorgde voor een nieuwe manier van kijken. Op basis van mijn eigen behoefte en de drive anderen erbij te betrekken, ben ik een nieuw product gaan ontwikkelen. Ik ben heel simpel begonnen met een hemdje en beha van Zeeman. Ik heb alles losgeknipt en opnieuw in elkaar gezet. Ik ben gewend te werken in open innovatieprocessen, dat werd dit dus ook. Daarbij betrok ik mensen met verschillende disciplines. Zo heb ik vrouwen via facebook en het Deventer Ziekenhuis geïnterviewd over hun wensen en behoeftes, studenten gevraagd iets te ontwikkelen en mijn zakelijke netwerk – bijvoorbeeld Philips, een contact dat in beddenvullingen en textiel zit en een ontwerpbureau – ingeschakeld met de vraag of ze ook wilden meedenken en ideeën hadden. Heel afgebakend, agile en praktisch. Omdat het ook maatschappelijk relevant was, waren mensen heel welwillend en enthousiast om hierin mee te gaan. Het resultaat was dat ik na anderhalf jaar een prototype had.” Clary: “Dat was ook de periode dat wij elkaar ontmoetten.”
Maatschappelijk relevant zijn, echt iets betekenen voor vrouwen na borstkanker. Dat is waar Suzanne en Clary voor staan. ProudBreast is volop in ontwikkeling…
En toen?
Suzanne: “Er gebeurde veel in die tijd: evaluaties houden, van alles uitproberen, nadenken over duurzaamheid, workshops geven. We hebben ook nog een traject gehad met asymmetrisch ontworpen kleding en lingerie, speciaal voor vrouwen met één borst. Ik heb zelfs een cursus lingerie maken gedaan en uiteindelijk een productpresentatie gegeven over een eerste zelfontwikkeld integraal, duurzaam lingerieontwerp met vulling. Dat was in een lingeriewinkel in Holten met allemaal vrouwen. In een informele setting, met een kopje koffie erbij. Wat daar gebeurde, was eigenlijk heel mooi. Er kwam namelijk geen sjoege op mijn verhaal. En hoewel ik gedreven ben en mensen graag overtuig van ons product, weet ik inmiddels ook dat wanneer ik ruimte geef, dingen juist naar me toekomen. Dat is echt een kanteling bij mij als mens en ondernemer, die gekomen is na mijn ziekte. Ik heb het daar toen dus losgelaten, ben gaan zitten en luisteren naar wat die bezoeksters allemaal zeiden. Twee weken later viel alles op z’n plek voor mij: vrouwen willen geen prijzige, praktische beha van hard biologisch katoen met vulling. Ze willen gewoon samen winkelen om leuke lingerie te passen, kiezen en kopen. En daar een praktische prothese in.”
Clary: “Het huidige aankoopproces van een prothese is meer als een medicijn halen. Zo van: dit moet je hebben. Heel medisch ingestoken, met veel empathie voor de ziekte. Wij kiezen juist voor de lifestyle-insteek. Wij willen meer inclusief in de maatschappij denken. En ‘speciale’ lingerie voor een vrouw die borstkanker heeft gehad, past niet in dat denkbeeld. Vrouwen worden blij van zelf shoppen. Er is al heel veel mooie lingerie in allerlei prijsklassen. Onze kracht is de vulling, dat was ook het inzicht dat wij kregen gedurende dit proces. Hoe gaaf is het als ons product in bestaande lingerie past? De allereerste behoefte van onze doelgroep is comfort: het moet zacht zitten, je moet het overal in kunnen dragen en zelf kunnen wassen: voor dagelijks gebruik. Heel praktisch.”
“Het moet zacht zitten, je moet het overal in kunnen dragen en zelf kunnen wassen: voor dagelijks gebruik.”
Suzanne: “Dit was ook de tijd dat we ook het bedrijf serieus opzetten en een businessplan ontwikkelden. In deze periode hebben we veel hulp gehad van strateeg Frances Zitter en businesscoach Janine Tillema, dankzij hen kreeg het ontwikkelproces veel meer focus. Uiteindelijk wilde ik een ideaal product met optimale functionaliteit. Vanuit daar is onze strategie gericht op doorontwikkelen. Nu is het allerbelangrijkst dat we mondiaal gaan opschalen.”
Clary: “Er zijn vrouwen voor wie dit een product is dat hun leven veranderd heeft. Ze dragen de Qup dagelijks en willen niet anders meer omdat ze er zó veel beter mee in hun vel zitten. Voor anderen is de Qup een fijn zomerproduct dat ze alleen dragen als het warm weer is. Dat is allemaal prima. Onze prothese is een enorme aanvulling op het huidige assortiment.”
Goede basis voor de vriendschap én het begin van een samenwerking. Hoe ging dat verder?
Suzanne: “De zaadjes voor ProudBreast en de Qup werden geplant toen ik mijn borst moest missen na borstkanker. Ik werd getriggerd door borstprotheses. Zelf heb ik bewust niet gekozen voor een borstcorrectie. Die is gebaseerd op het Westerse idee dat het lichaam maakbaar is en daardoor ontstaat dan weer een scheiding tussen lichaam en geest. Voor mij gold: als ik mijn borst kwijtraak, dan is die ook weg en komt niet meer terug. Het is voor sommigen misschien een mooie oplossing om je weer ultiem vrouwelijk te voelen, maar niet voor mij. Dan was daar nog de optie voor zo’n siliconenprothese in mijn beha. Dat klopte ergens ook niet. Eigenlijk gaf die prothese mij de boodschap dat mijn lichaam niet compleet is en dat ik dat vieze, plastieke vleeskleurige ding nodig heb om dat wel te zijn.” Clary: “Ze lijken ook echt op een borst, zijn gemaakt als een borst… Maar eigenlijk zegt-ie elke dag tegen jou: dit mis je.” Suzanne: “Precies. Terwijl ik mij juist zo compleet voel zonder mijn borst, compleet met mijn nieuwe lichaam.”
ProudBreast is een professioneel bedrijf en een community. Daarom zijn Suzanne en Clary daar waar de doelgroep is. Hierover lees je volgende week meer.
Suzanne en Clary betrekken waar kan de doelgroep bij de ontwikkeling van ProudBreast. Sterker nog, hun klanten zijn hun inspiratie. En data-analyse helpt om de echte klantbehoefte scherp te krijgen.
Jullie klanten zijn jullie inspiratie. Wat zijn dat voor vrouwen?
Suzanne: “Een op de honderd vrouwen draagt een externe borstprothese. Het kan iedereen zijn, vrouwen die over het algemeen sterk in het leven staan. Maar dat gaat niet over rozen, er is ook verdriet, woede en pijn. Aan de behandeling van borstkanker houden de meeste vrouwen langdurige gezondheidsklachten over: pijn, moeheid en littekens. Het leven na borstkanker wordt er niet per se makkelijker van.”
Clary: “De doelgroep is op zoek naar mogelijkheden, wil dingen uitproberen en geïnspireerd worden. Als klanten komen passen, horen we regelmatig: ‘Wow, waarom heb ik dit niet eerder ontdekt?’ Het komt regelmatig voor dat ze de Qup direct blijven dragen en met hun oude prothese in een tasje de winkel uitlopen.”
Suzanne: “De verbinding tussen die vrouwen is ook zo hartverwarmend. Samen hetzelfde doormaken, verzustert.”
Clary: “Deze vrouwen zijn gericht op zelfhulp. Maar als je gaat kijken en zoeken: de insteek is vaak betuttelend. We merken dat er weinig ruimte is om positiviteit met elkaar te delen na borstkanker. Dat willen wij anders doen. Mensen willen gezien worden, kansen krijgen en inspiratie opdoen. Dat is inclusiviteit. Als je kijkt naar tijdschriften, facebookgroepen… Daar zie je veel ervaringsverhalen en angst. En die angst is reëel, heel begrijpelijk. Wij zijn een plaats waar warmte, liefde en positiviteit is na kanker. Wat kun je nog wel, wat zijn de mogelijkheden? Focussen op iets anders, op een positieve manier. Denk aan inspirerende kledingsessies, waar je blij van wordt. Een toffe fotoshoot, waar je van gaat stralen. En ondertussen ontstaan er mooie gesprekken, zo bijzonder!”
Dat is de menselijke en sociale kant van jullie onderneming. Tegelijkertijd zijn jullie ook data-driven. Hoe zit dat?
Suzanne: “Mathematische informatie. Je kunt kijken vanuit missie en visie en de relatie met je stakeholders. Maar we moeten elk punt ook datatechnisch bekijken. Hebben we voldoende vrouwen gesproken en klantdata verzameld om de juiste keus te maken? Dit pakken we professioneel aan. Daartoe hebben we aan de achterkant heel strakke en goede systemen ontwikkeld waarmee we snel productie kunnen draaien en naar de markt brengen. We werken met uitstekende software waarmee we exploreren en exploiteren.”
Clary: “Nu onderzoeken we bijvoorbeeld onze retouren, die bedragen zo’n vijf procent. De helft daarvan wil een andere maat. Dat is dus eigenlijk geen retourzending, maar ruilen. Wat overblijft zijn vrouwen waarbij de Qup geen of onvoldoende symmetrisch resultaat geeft. Dat ligt deels aan de lingerie. Dat zegt ons dan weer dat we beter over de lingerie moeten communiceren. En stappen moeten maken met lingeriemerken. Een deel gaat ook over het gewicht van de Qup. Dat zijn dan punten die uit die data komen waar wij op moeten inzetten en innoveren.”
Met welke innovaties zijn jullie nu bezig?
Suzanne: “Onderzoek naar het gewicht van protheses ontbreekt, daarom is het zo belangrijk dat we dat zelf doen. Er zijn nu twee inzichten waarmee we aan de slag zijn gegaan. Eerst dus het gewicht van de Qup, die is nu nog ultralicht. Er zijn voors en tegens die iets zeggen over licht versus zwaar, maar betrouwbare data is er (nog) niet. Siliconenprotheses zijn ons inziens aan de zware kant. Daarom willen wij gewichtsklassen gaan introduceren, zodat iedereen zelf kan ontdekken welk gewicht voor haar lichaam het beste werkt. Welke zit het fijnst en waarom? Ook hier komen klantgegevens uit. Wij zijn benieuwd of er een relatie is tussen bouw, maat, gewicht, leeftijd, dat soort dingen. Dat zijn data die wij willen kunnen leveren aan stakeholders. Uiteraard anoniem en neutraal, daar zorgen wij voor.
Maar we bieden meer. Met ProudBreast zijn we namelijk ook een kanaal en conceptstore voor onze doelgroep. Naast de Qup verzamelen we dingen die voor hen interessant kunnen zijn: van lingerie tot inspirerende verhalen van andere vrouwen. Zo hebben we het bijvoorbeeld ook gehad over een verzorgingslijn. Onze community heeft specifieke klachten, denk aan littekens, problemen met de vochthuishouding en last van vermoeidheid. Er is niet één merk dat daarin voorziet. En wat er is, is vaak erg medisch ingestoken. Maar gewoon, een fijne olie of bodylotion… Iets wat helpt én waar je gelukkig van wordt. Als wij dat, net als lingerie, beschikbaar maken, wordt ProudBreast een soort van thuis. Daar vind je alles wat je leven prettiger maakt. Zo maken wij onze doelgroep blij.”
Clary: “We hebben nog veel kansen en uitdagingen om uit te werken!”
Suzanne: “Met dit concept zijn we echt anders dan onze mogelijke concurrenten en dus hebben we wel goud in handen.”
ProudBreast is klaar voor de volgende stap. Met behulp van investeerders kan die ook genomen worden. Clary Scheres bereidt zich voor op haar rol als de nieuwe directeur.
Investeerders hebben door dat jullie een uniek concept hebben.
Suzanne: “Ja, dat is echt te gek! We hebben er nu drie, wij noemen ze onze business angels. Het komende jaar, anderhalf jaar hebben we geld om ons bedrijf verder uit te bouwen, op te schalen in Nederland en ons te oriënteren op internationale mogelijkheden. Wij vinden het belangrijk dat onze investeerders mensen-mensen zijn en samen met ons een hecht team vormen, complementair zijn aan elkaar op het gebied van kennis en expertise en een goede mix hebben van een commerciële en maatschappelijke drive. Daar hebben we heel specifiek op voorgesorteerd om met een zekere ontspannenheid dit bedrijf op een natuurlijke wijze te laten groeien.”
Clary, jij zet ProudBreast in je eentje voort. Hoe ga je het aanpakken?
Clary: “In eerste instantie was dat wel een horrorbeeld: dit is natuurlijk nooit de bedoeling geweest. Ik merkte dat Suzanne heel erg de behoefte voelde om te weten dat ProudBreast doorgaat. Natuurlijk gaan we door! En juist die investeerders zijn echt belangrijk, nu kunnen gaan opschalen. Daarnaast had ik de behoefte om te weten dat ik niet alleen sta. Ik wil de eindverantwoordelijkheid pakken, maar we gaan door met z’n állen.” Suzanne: “Nu ben jij je rol als directeur aan het definiëren en dat is goed. Daarin moet je je eigen keuzes maken. Ik denk dat je al veel in handen hebt: je bent zelfverzekerd en hebt een ondernemend karakter.” Clary: “Ik ben wel op zoek naar mijn verhaal. Suzanne is nog altijd het boegbeeld: het is haar verhaal, zij ís de doelgroep. Dat doet ze ook heel natuurlijk en makkelijk, dus die rol past haar als een jas. Ik zit nog in het proces hoe ik mijn verhaal naar buiten wil brengen.”
Wat is jouw verhaal dan?
Clary: “Voor mij is het volkomen logisch dat ik dit doe. Ik ben niet iemand die een borst mist, dat is Suzanne, en zij is natuurlijk de een-op-een link met ProudBreast. Mijn persoonlijke verhaal is anders, maar ook authentiek want ik ben een waardegedreven persoon. Zo heb ik vijf jaar ontwikkelingshulp gedaan in Indonesië. Verder heb ik een dochter met diabetes type 1. Dat is een heel andere ziekte, maar ik zie de behoefte van medische naar modische producten. Ik geloof dat die het leven van mensen enorm kan veranderen en verbeteren. Dat zie ik terug bij mijn dochter. Ze is afhankelijk van zoveel apparatuur en dat gaat gelukkig goed. Het feit dat ze die zelf met haar iPhone kan besturen, is voor haar zo’n mentale klik. Zit ze gewoon op haar mobieltje haar suiker te managen. Terwijl als ze met een pomp of iets in de weer zou zijn, iedereen naar haar zou kijken: wat is zij nou weer aan het doen? Nu is ze gewoon een tiener, in de weer met haar telefoon, zoals alle kinderen van haar leeftijd. Op dat medisch-modisch sla ik enorm aan. Dat verhaal wil ik met elkaar uitdragen.”
Suzanne: “Ik denk dat jij een heel goede directeur gaat worden. Ik heb honderd procent geloof in jouw commitment.”
“Ik heb honderd procent geloof in jou commitment.”
Clary: “Ik ben niet jou, en dat wil ik ook niet. Ik ga het op mijn manier doen.”
Suzanne: “Heel goed. Ik zie wel wie jij bent als directeur. Er zit iets bescheidens in jou. Maar feitelijk ben je heel krachtig: hoe je samenwerkingen opzet, strategische afwegingen maakt, systemen naast elkaar legt, dingen uitzoekt en doorpakt.”
Clary: “Het wordt gewoon veel groter nu. Ik ben iemand die graag organiseert en regelt. Tot nu toe alleen op microniveau. Mijn ambitie is nooit ‘een groot bedrijf’ geweest. Maar er zijn dingen ontstaan en ik vind bouwen heel gaaf. En met dat bouwen zijn we nog lang niet klaar, dus als het bedrijf daarmee groter wordt… Ik heb daar verder geen verwachtingen bij.”
Suzanne: “We zijn al zakelijk en professioneel, dit is allemaal geen hobbyisme. We zijn uiteindelijk commerciëler, succesvoller en winstgevender dan alle prothesebedrijven bij elkaar.”
Clary: “Ik laat me graag inspireren door de boeken van Brené Brown. Die gaan over leiden vanuit kwetsbaarheid en openlijk leiderschap tonen. Moed en eindverantwoordelijkheid pakken, alles vanuit kwetsbaarheid. Dat wordt vaak gezien als een zwakte, maar het is juist een kracht. Zo sta ik ook in het leven. En in ProudBreast.”
Een kijkje in de toekomst van ProudBreast. Wat is de nalatenschap van Suzanne?
Waar sta je over vijf jaar met het bedrijf en welke rol speelt Suzanne dan nog?
Clary: “Zij blijft natuurlijk de founder. Ze gaat op in de vrouwen die dit ontwikkeld hebben, ze is een icoon, wat mij betreft.”
Suzanne: “Dat is ook niet nodig. Ik heb mijn eigen nalatenschap. Mensen die mij gekend hebben, denken hopelijk aan mij als: hé, dat is die vrouw die ProudBreast ooit heeft opgezet.”
Clary: “Ik zou het wel mooi vinden als er iets blijft wat mij aan Suzanne verbindt. Nu heb ik haar stem in mijn hoofd, de afgelopen drie jaar hebben we veel gepraat en dat gaat nooit meer weg. Dat is mijn dierbare herinnering. Haar verhaal kan blijven inspireren. Maar uiteindelijk gaat het om iedereen. Suzanne’s krachtige verhaal zal altijd ergens te vinden zijn, dat blijft.”
Jullie kunnen zo lekker lang en enthousiast praten over het bedrijf… staat werk ook wel eens uit?
Suzanne: “Niet zo vaak.”
Clary & Suzanne: “Als je iets doet dat maatschappelijke impact heeft, voelt het altijd als een feestje. Werk is onze speeltuin!”
Clary: “Dat maakt het ook zo leuk. Vriendschap en werk lopen door elkaar. Regelmatig zeggen we tegen elkaar dat we nog eens samen uit eten moeten met onze mannen. We werken hard, maar geven elkaar ook de ruimte.”
Suzanne: “Wij geloven ook niet in die ondernemers die dag en nacht werken. Juist omdat wij het doen zoals we het doen, zetten we in heel korte tijd mooie stappen. We hebben momenten dat we strategisch veel tijd in dingen steken én dagen die we blokken om kilometers te maken. Dan zet Clary bijvoorbeeld in een week tijd een hele webshop op. Knallen. Ik ga dan mijn bellijst af. En hierin speelt ook het grote loslaten weer een rol, we laten speelsheid toe bij elkaar. Bijvoorbeeld tijd om te mijmeren over een bepaald idee, waardoor je soms in vijf minuten doet waar je anders een jaar over doet. Zo krijg je cadeautjes.”
“Werk is onze speeltuin!”
Clary: “Onze passie is plannen maken en dingen bedenken. We planten overal zaadjes, maar we weten niet precies wat er allemaal opkomt. Als er wel iets groeit, gaan we daarop door.”
Suzanne: “Werk is onze passie, een groot avontuur dat uitpakt als een succesvol bedrijf waarmee we voor veel vrouwen het verschil maken. En ik geloof dat we nog enorme stappen kunnen zetten. ProudBreast staat als een huis, ik ben trots op wat we tot nu toe bereikt hebben en heb alle vertrouwen in de toekomst. Ik hoop daar natuurlijk zo lang mogelijk onderdeel van te blijven. Maar als ik er niet meer ben, is ons bedrijf in de beste handen die ik me kan wensen.”
