Het lijkt logisch maar voor veel mannen geldt dat toch niet, gezien de beste grote aantallen relaties die stuklopen tijdens/na het traject van borstkanker. Maar dat geldt zeker niet voor Herman Huisman uit Apeldoorn, die nu alweer 51 jaar gelukkig getrouwd is met “zijn” Hennie. Hennie, bij wie 38 jaar geleden in beide borsten slechte cellen werd gevonden. Er was slechts 1 optie: beide borsten eraf, en tevens een groot deel van de klieren. Een klap voor het toen jonge gezin met nog kleine kinderen. Herman zette echter onmiddellijk de schouders eronder en stond zijn vrouw in alles bij. Dit is zijn verhaal, gezien vanaf de kant van de man. Want borstkanker krijg je niet alleen….

Tekst: Dora van der Meyden

“Ik heb werkelijk geen moment ook maar overwogen om haar in de steek te laten in deze tijd. Juist niet zelfs! Trouwen doe je in voor- en tegenspoed en je vrouw is toch veel meer dan haar borsten. Natuurlijk was het even slikken, een vrouwenborst is mooi, maar als je gezondheid in het geding komt, dan is de keuze makkelijk gemaakt. We hebben het de kinderen voorzichtig verteld en hup, door. ‘Dit is iets wat we samen doen,’ zei ik tegen haar. Trouwens, op een ander moment kan ik aan de beurt zijn en dan staat ze er voor mij. Je houdt elkaar vast, juist ook in slechte tijden, dat is toch niet meer dan normaal als je van elkaar houdt!”

“Ik vond het met name erg voor mijn vrouw Hennie. Niet voor mezelf.”

Siliconen implantaten werden geplaatst maar dat bleek geen succes. “Ik moest ze iedere avond masseren want ze werden keihard. Dat doe ik graag voor Hennie, maar de aanleiding was niet leuk en het was vaak pijnlijk. Ook kreeg ze allerlei vreemde klachten. Tien jaar geleden was het dieptepunt toen Hennie voorover viel op de camping. Het voelde alsof de implantaten letterlijk in stukken waren gebroken.” Genoeg nu met die dingen, ze gaan eruit”, zei ik tegen haar. “In het ziekenhuis bleken de stukken implantaat overal verspreid aan haar huid vastgeplakt te zitten. Eruit. Dan maar plat.

Wennen

Dat was natuurlijk best even wennen, helemaal plat is immers anders dan met de protheses erin, maar ook hier ging haar gezondheid voor, hoe moeilijk Hennie dat ook vond!” Dus werden uitwendige siliconen implantaten in de bh aangeschaft. En dat beviel maar matig. “Wat mij het meeste stoorde, is dat ik Hennie zag worstelen met die dingen. Ze waren zwaar en ze kreeg daar last van. Ze droeg ze liever niet dan wel, maar alleen als ze thuis was, durfde ze plat te lopen. Voor haar gevoel zag iedereen het. Mij boeide het niet, maar het was háár gevoel. Dan lagen ze in de badkamer klaar en zodra iemand kwam, deed ze ze gauw in. Zwemmen durfde ze eigenlijk niet meer, omdat ze er soms uitvielen. En ze vond het vreselijk zweterig”.

“Dit moet anders kunnen…”

Herman wilde iets doen voor zijn vrouw en dook het internet op. “Ik denk altijd in oplossingen en als ik die niet heb, ga ik ze zoeken”, lacht hij. “Dit moest toch anders kunnen?! Ik wilde kijken of ik zelf iets kon maken van schuim of iets dergelijks en al rondsurfend, kwam ik de Qups van ProudBreast tegen. Dat leek het ei van Columbus, maar ik durfde niets tegen Hennie te zeggen. Wilde het eerst zeker weten en haar niet blij maken met een dode mus. Dus ik belde ProudBreast op en kreeg Suzanne aan de lijn. En toen ik besefte: dit zou het écht wel eens kunnen zijn, riep ik Hennie, die net thuis kwam.”

“Ik heb borsten voor je” riep hij blij naar zijn vrouw

Hennie vertelt: “Ik kwam thuis en hij kwam heel blij met de telefoon in zijn hand aanlopen. “Hier, ik heb een mevrouw aan de lijn en het gaat over borsten”, zei hij. Ik dacht, ‘wat is dat nou?’ Maar toen kreeg ik Suzanne aan de lijn en hoop gloeide letterlijk door mijn aderen. Zou dit werkelijk het einde kunnen zijn van die zware protheses? We bestelden ze en sindsdien doe ik ze niet meer uit! Wat ben ik er blij mee! Ik voel me veel zekerder, ze zijn licht, zweten niet en staan mooi. Vanaf nu kan ik weer leuke “gewone” bh’s kopen en weer zwemmen!

En ik geniet weer van het leven. Van de kinderen, de kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. Laatst was het huwelijk van mijn zoon. De tranen stroomden over mijn wangen. Niemand begreep waarom, maar ik besefte ineens: wat bof ik dat ik er nog ben. Dat ik dit mee mag maken. Want altijd was daar die angst dat ik dit misschien nooit mee zou mogen maken. Ik huilde van geluk, dat ik er stond, als moeder en als vrouw naast Herman.”

Ik zeg weleens voor de gein: ik heb mijn nieuwe borsten dankzij mijn man!”

—-

Schrijfster Dora van der Meyden (51 jaar) is een alleenstaande moeder van 3 kinderen. Ze heeft in 2018 de diagnose borstkanker gekregen en doorliep het volledige traject van chemo, amputatie en bestraling. Ze staat vol in het leven en pakt haar werk weer op. Ze is gek op paardrijden, bergwandelen en hockey.