Mia 2.0

Sprankelende bruine ogen, donker haar en een prachtige glimlach. Mia Aslamiya Roehoeputy is een nieuw gezicht in ons ProudBreast Magazine en wat zijn we blij met haar. Nadat in 2008 baarmoederhalskanker werd geconstateerd kreeg Mia in 2018 de diagnose borstkanker. Dit had een grote impact op haar leven en dat van haar gezin. Ze wil graag haar verhaal delen om families te inspireren met elkaar te praten over borstkanker en de gevolgen daarvan. Ook binnen gemeenschappen waarin dit niet vanzelfsprekend is. 

Vijf dagen voor mijn vijfenveertigste verjaardag kreeg ik de diagnose borstkanker. Dat was onwerkelijk omdat ik tien jaar eerder al voor baarmoederhalskanker was behandeld. Omdat ik het televisieprogramma ‘Five days inside’ over het Alexander Monro ziekenhuis had gezien wilde ik daar behandeld worden. Ik ben van nature een gevoelsmens maar op dat moment was ik heel rationeel. Nog voordat ik de definitieve diagnose had, heb ik mijn wensen rondom het behandelplan en de operatie op papier gezet. Daarna heb ik mijn plan aan mijn partner Freddy gegeven zodat hij gedurende het proces mijn wensen kon behartigen. Dat was zo bevrijdend. Daarna was er ruimte voor mijn verdriet en kon ik er aan toegeven.

Was de diagnose borstkanker een gevolg van de baarmoederhalskanker?

Nee, de oncoloog zei dat ik ‘pech’ had. Mijn moeder is in 1997 overleden aan de gevolgen van borstkanker. Tien jaar later kreeg ik zelf de diagnose, maar er zit geen genetisch verband. Gedurende haar behandeling heb ik mijn moeder geholpen waar ik kon. Als enig kind van een Katholieke moeder en Moslim vader was het niet mogelijk om te praten over gevoelige onderwerpen als kanker en alle emoties die daarbij horen. Mijn vader heeft nooit kunnen accepteren dat zijn vrouw ziek werd. Mama is helaas maar 41 jaar geworden en over haar dood werd nooit gesproken. Dat was een taboe. Ik hoopte dat mijn vader anders zou reageren toen ik zelf borstkanker kreeg. Maar jammer genoeg reageerde hij op dezelfde manier als bij mijn moeder. 

Mama en ik hadden een sterke band. Met haar kon ik over van alles praten. Opgroeien in een omgeving die je probeert klein te houden en die je vrijheid inperkt is niet gemakkelijk. Als ik naar vriendinnen ging en later thuiskwam dan gebruikelijk was het mijn moeder die het voor mij opnam. De band met mijn vader is gecompliceerd en niet meer te herstellen. In ons samengestelde gezin praten we daarom heel open over van alles. Dat is de les die ik heb geleerd uit mijn jeugd. 

Hoe is je eigen gezin met jouw proces omgegaan?

Mijn kinderen waren destijds in de puberteit. Vooral mijn dochter vond het ontzettend moeilijk. Ik kreeg het all-inclusive pakket: dubbele mastectomie, bestraling en chemo. Er was een moment dat ik door de chemo al mijn haar verloor. Het haarstuk dat ik buiten droeg, jeukte vreselijk. Thuis droeg ik niets en mijn kale hoofd vond mijn dochter moeilijk om te zien. Door met haar te praten heeft zij ingezien dat thuis een plek is waar je jezelf mag zijn. Met lieve kaartjes op mijn kussen of een bos bloemen werd ik door haar verwend. Want ook zij is geen ‘prater’ van nature. Wat ik heel bijzonder vind is dat mijn nu twintigjarige dochter een zorgopleiding volgt. Zij heeft een tijdje terug in het verzorginstehuis een jonge vrouw met een mastectomie gewassen. Daar kan zij nu prima mee omgaan. Prachtig om te zien hoe zij zich daarin heeft ontwikkeld en hoe volwassen zij is geworden.

Mijn zoon werkt als politieagent in de regio Eindhoven. Hij heeft in de periode vlak na de operatie zijn eigen emoties weggehouden. Hij wilde sterk zijn, maar gelukkig kon hij wat later goed over zijn gevoelens praten. Mijn partner Freddy heeft daarbij geholpen. Wanneer een vrouw borstkanker krijgt staat alles in het teken van de patiënt. Vaak worden (bonus) kinderen en partners vergeten terwijl zij ook behoefte hebben aan een uitlaadklep. Zij hebben verdriet en soms angstige gevoelens waarmee zij hebben te dealen. Alle steun is dan welkom. 

Ook onze werkgever heeft ons op veel vlakken gesteund. Freddy en ik werken beide in hetzelfde familiebedrijf en de aandacht tijdens en na mijn behandelingen was werkelijk hartverwarmend. Mijn HR-manager luisterde goed en dacht met mij mee over het re-integratietraject. Helaas is één van mijn directe collega’s recent overleden aan de gevolgen van borstkanker. Het was een fijne collega. We belde elkaar dagelijks en hadden aan een half woord genoeg om te weten hoe de ander zich voelde. Ik mis haar nog iedere dag. Het is zo belangrijk dat je een buddy hebt die het proces zelf heeft doorlopen. Dat zullen vrouwen die dit doormaken wel herkennen. In het Alexander Monro ziekenhuis heb ik mijn buddy Bea leren kennen. Zij is goud waard en met haar kan ik alles delen.

Welk advies zou je hebben voor je jongere zelf?

Geniet van het leven en pak alle kansen die je aangeboden krijgt. Van nature ben ik heel verzorgend en cijfer ik mezelf weg. Door alles wat ik heb meegemaakt heb ik geleerd om voor mijzelf te kiezen en dingen te doen waar ik blij van word. In 2019 ben ik bijvoorbeeld begonnen met trainen voor de Ten Miles Run in Tilburg en die heb ik helemaal uitgelopen. Het was een geweldige afsluiting van mijn ziekteproces waar ik veel energie en zelfvertrouwen van heb gekregen. 

Ik zou ook tegen mijn jongere zelf zeggen dat zij lak mag hebben aan wat anderen van haar vinden. Voor mijn mastectomie ging ik regelmatig naar de sauna. Maar na mijn operatie heeft het lange tijd geduurd voordat ik dat durfde. Vorig jaar ben ik samen met Freddy naar saunapark De Zwaluwhoeve geweest met de gedachte: dit ben ik, dit is mijn lichaam. Wat anderen daarvan vinden is onbelangrijk want ik heb er vrede mee. Ik heb Mia 2.0 helemaal geaccepteerd. 

Wat wil je vrouwen meegeven die dit proces doormaken?

Pluk de dag en deel je ervaringen met lotgenoten. Daarom deed ik mee aan de fotoshoot voor het ProudBreast magazine, die dagen heb ik als een warm bad ervaren. Het was zo fijn om met gelijkgestemde vrouwen te kunnen praten en de Qups te leren kennen. Ik was ook blij verrast over de nieuwe Qup Shirts! De foto’s zijn prachtig geworden. Ik ben er trots op dat ik Mia 2.0 op deze manier aan de buitenwereld mag laten zien. Ik hoop dat mijn verhaal andere vrouwen inspireert en helpt om hun ervaringen te blijven delen.